Nefha

“A^dem’i kısmen yoldan c¸ıkaracagˆım derken kendi tastamam yoldan c¸ıkmıs¸, rezil ru¨sva^ olmus¸, sefil zelil olmus¸, kelek kepaze olmus¸, permeperis¸an olmus¸, ru¨tbesi tenzil edilip na^r-ı semumdan mu¨rekkep bir cin olmus¸, tekrar tenzil edilip isli pisli bir S¸eytan olmus¸, ba^tılda ısrar edince bir daha tenzil edilip I·blis olmus¸, hazır olmus¸ken A^dem’i de igˆfa^l edip kendine benzetmis¸, onunla birlikte Cennet’ten sepetlenmis¸ti.” İsrafil’in o¨lu¨ kalplere can veren nefesi, yani Nefha... Bu romanda s¸eytanın hika^yesine can veriyor. Sezgin Kaymaz, s¸eytanın “diyalektigˆini” anlatıyor. Ve meleklerin dramını – zira cennette de hayat zor! Bu aynı zamanda insanın kibriyle, hevesleriyle, kabiliyetleriyle, acizlikleriyle yas¸adıgˆı git gellerin, inis¸ c¸ıkıs¸ların, s¸as¸kınlıkların hika^yesi. Neticede, bilinmezligˆin hika^yesi. Akıl sır ermez – ama bir yandan da bildik insan hali... U¨rpertili - ama yine de s¸en s¸atır... Ezeli-ebedi ve o¨lu¨msu¨z olanın kudreti, korkusu – ve adeta ezeli^-ebedi^ bir fanilik nes¸esi...