Memnun Kalırsın

“Bir gu¨n do¨nu¨p yazdıklarımı okudum. Du¨s¸u¨nce derinligˆi 
s¸ekline bu¨ru¨nen bir su¨ru¨ ıvır zıvır sac¸malık. ‘En azından bunun 
farkındasın,’ dedim kendime. Bir su¨re ara verdim yazmaya. 
Saksıya meneks¸e ektim, her gu¨n suladım, bir aks¸am geldim 
sogˆuktan donmus¸. Olabilir. Her s¸ey olabilir.”
Mutlulugˆun tek numarasının insana ko¨tu¨ bir gec¸mis¸i unutma 
gu¨cu¨ vermek oldugˆunu bilen insanlar... Utanc¸ ve korku denen 
kayalar arasında ezilen insanlar... Sevmeyecekse bu¨tu¨n gu¨cu¨yle 
nefret eden insanlar... Ezilmis¸ onurlarıyla sagˆa sola saldırmaya 
hazır insanlar... Ancak benzer nedenlerle kafayı yemis¸ insanların 
sac¸malamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar... Hic¸ 
kimsenin u¨s¸u¨medigˆi u¨lkeyi arayan insanlar...
Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da c¸u¨ru¨me hika^yeleri ve 
c¸u¨ru¨menin ic¸inden insan hika^yeleri anlatıyor. Gadrin ve hu¨znu¨n 
ic¸ine sarılı bir s¸efkatle...
Olagˆandıs¸ına adım atan kitabın “Olagˆan hika^yeler” bo¨lu¨mu¨ ise, 
Serbes’in yazı seru¨veninde degˆis¸ik bir fasıl ac¸ıyor. Bir adamın 
yavas¸ yavas¸ mavi oluverdigˆi, son istasyonda veya olmayan 
bir peronda gerc¸ekligˆin degˆis¸tigˆi, fantastigˆin, bilimkurgunun 
es¸igˆinden atlayan hika^yeler var bu bo¨lu¨mde.